Shelley China Ltd - historia

Historia manufaktury Shelley Potteries zaczyna się wiele lat wcześniej niż Joseph Shelley stał się jej pracownikiem, następnie wspólnikiem a na końcu jego rodzina weszła w całkowite posiadanie manufaktury.

1822 - 1826
Elkin, Knight & Co
Elkin, Knight & Elkin 

    W roku 1822 John King Knight (ur 1988/9 Thringstone, Leicestershire) i jego szwagrowie ( w 1913 roku poślubił ich siostrę Elizabeth Elkin) Thomas i George Elkin założyli firmę produkującą ceramikę. Fabryka znajdowała się w okolicach Stoke-on-Trent, na obszarze zwanym „The Foley”, który leży między Fenton i Longton w sąsiedztwie King Street.
Początkowo nosiła nazwę Elkin, Knight & Co a później zmieniła na Elkin, Knight & Elkin. Zajmowali się głównie produkcją biało - niebieskich naczyń z dekoracją widoków i scen wiejskich.

1827 - 1840
Elkin, Knight & Bridgwood

    W 1827 roku do spółki dołączył John Bridgwood, firma przeniosła się do nowo wybudowanej fabryki o nazwie "Foley Pottery" (Foley, Fenton, Stoke-on-Trent) i zmieniła nazwę na Elkin, Knight & Bridgwood. Podczas swojej działalności spółka zaczęła produkować na naczyniach szereg nowych wzorów w niebieskiej dekoracji, m.in ulepszony wzór wierzby czyli "Willow".
    W 1829 roku Simeon Shaw w swojej książce „Historia garncarzy Staffordshire”opisywał fabrykę "Foley Potteries" jako nowy i bardzo kompletny zakład, który oprócz zwykłych budynków posiadał też
potężny silnik parowy i młyn krzemienny.
    W listopadzie 1833 Thomas Elkin wycofał się z biznesu a po kilku latach, w 1840 roku John Bridgwood przeszedł na emeryturę.

1840 - 1847
Knight & Elkin
Knight, Elkin & Co
Knight Elkin & Knight

    Po przejściu Brightwood'a na emeryturę prowadzenie firmy przeszło w ręce pierwotnych założycieli
czyli właścicielami stali się John King Knight i George Elkin a firma zmieniał nazwę na Knight & Elkin.
    W grudniu 1840 roku w firmie została przeprowadzona kontrola przez Samuel'a Scriven'a działającego z ramienia komisarzy parlamentarnych. Scriven miał przeprowadzić kontrolę we wszystkich fabrykach i zdać raport przed komisarzami na temat warunków pracy dzieci w przemyśle garncarskim. Zatrudnianie małoletnich do prac produkcyjnych było w tamtych czasach popularne. Raport był dla spółki bardzo korzystny gdyż został sklasyfikowany jako "klasa 1" co było najlepszą, możliwą do uzyskania oceną. Scriven ujął warunki panujące w fabryce m.in. w takie słowa: "zawierają duże, dobrze wentylowane, jasne, przewiewne, przestronne pomieszczenia, pod każdym względem dostosowane do charakteru zachodzących w nich procesów”.
    Do firmy w niedługim czasie, bo w 1941 roku, dołączył syn jednego z nich John King Wood Knight
a firma kolejny raz zmieniła nazwę na Knight Elkin & Knight.

W 1941 roku John King Knight został egzekutorem, urzędnikiem, zajmującym się utrzymaniem porządku w toku postępowania sądowego oraz egzekucją wyroków sądowych dla dzielnicy Fenton. Pełnił również zaszczytną funkcję powiernika Longton Freehold Land Society.
John King Wood Knight wycofał się ze spółki w październiku 1843 roku a prowadzeniem firmy
zajmowali się ponownie tylko John King Knight i George Elkin.
W 1844 roku firma ponownie zmieniła nazwę na Knight, Elkin & Co.
W 1847 roku George Elkin przeszedł na emeryturę.

1847 - 1853
J.K.Knight

    Po przejściu Georga Elkin'a na emeryturę, jedynym właścicielem spółki został John King Knight.

1853 - 1956
Knight & Wileman

    W 1953 roku do spółki dołączył Henry Wilemann.
Wileman był hurtowym handlarzem porcelany z Londynu. Kilka lat wcześniej przystąpił również do 3 innych spółek będących właścicielami fabryk porcelany oraz przejął fabrykę ceramiki Church Gresley
Pottery w Derbyshire.
W 1854 roku John King Knight zakupił kopalnię Ubberley Colliery.
John King Knight zmarł 15 maja 1856 roku w swojej posiadłości Golden Hill (leżała pomiędzy Foley a Longton i miała powierzchnię ok 90 hektarów).

1856 - 1865
Henry Wileman

    Po śmierci J.K. Knight'a jedynym właścicielem fabryki został Henry Wilemann. Na ten moment spółka zatrudniała 220 osób i była prężnie działająca firmą.
Wileman przyczynił się do dalszego rozwoju spółki. W roku 1960 fabryka została rozbudowana i obok oryginalnych zabudowań Foley Potteries powstaje kolejna fabryka o nazwie Foley China Works.         W 1862 roku do firmy dołączył Joseph Bell Shelley jako handlarz i komiwojażer.
W 1864 roku zmarł Henry Wileman a spółkę przejęli jego synowie, James i Charles.

1864 - 1869
J & C Wileman

    Początkowo obaj synowie zarządzali całością firmy jednak w 1966 roku postanowili podzielić ją, mianowicie Charles przejął biznes porcelany, a James interes wyrobów ceramicznych.
W 1868 roku Charles Wileman przeszedł na emeryturę i spółka została rozwiązana. James Frederick Wileman stał się właścicielem zarówno zakładu porcelanowego, jak i ceramicznego.

1869 - 1925
Wileman & Company (Wileman & Co.)

    W 1872 roku James F. Wileman i Joseph Shelley (który dołączył do firmy w 1862 r. jako komiwojażer) zostali wspólnikami i współwłaścicielami porcelanowej spółki z fabryką Foley China Works, działającej od tej pory pod nazwą Wileman & Company (Wileman & Co.). Joseph Shelley skupił się na uzyskaniu produktów z najlepszej jakości porcelany oraz pracował nad jakością i budowaniem zagranicznej części firmy zajmującej się eksportem.
The Foley Potteries (ceramika) kontynuowała działalność oddzielnie pod kontrolą Jamesa Wilemana.
Ceramikę oznaczano sygnaturą „J W Wileman”, a od 1872 r. a porcelanę oznaczono sygnaturą „Wileman & Co”.
W 1881 roku do firmy dołączył Percy Shelley (ur. 1860), syn Josepha.
    W styczniu 1885 roku James Wileman wycofał się z działalności w zakładach porcelany, a Shelley kontynuował działalność na własny rachunek – nazwa „Wileman & Co” została zachowana. Wileman nadal kierował fabryką ceramiki Foley Potteries.
W 1892 roku James F. Wileman przeszedł na emeryturę, oryginalna spółka Foley Potteries (ceramika) została zamknięta a jej majątek sprzedany na aukcji.
    W 1893 roku Percy Shelley odwiedził USA oraz wystawę w Chicago, w celu zbadania rynku amerykańskiego. Po jego wizycie w USA spółka otwiera kolejne salony wystawowe w dzielnicy Londynu - Holborn a w Australii i Ameryce Północnej, zatrudnienia przedstawicieli i handlowców w celu ułatwienia przeprowadzania, narastających z tamtych stron zamówień.
W 1894 roku fabryka została rozbudowana o kolejne budynki m in. wybudowano nowe pomieszczenia z biurami, salonem wystawowym i magazynami przylegającymi do istniejących zakładów.
    W 1896 roku zmarł Joseph Shelley, a firmę odziedziczył jego syn, Percy Shelley. Pod jego kierownictwem firma funkcjonowała przez następne 50 lat. W tym samym roku Percy Shelley zatrudnił nowego dyrektora artystycznego, którym był Frederick Alfred Rhead. Rhead projektował wcześniej ceramikę w Minton i Wedgwood .W Wileman & Co. wprowadził kilka nowych linii ceramiki artystycznej m in. szczególności serię „Intarsio” w stylu Art Nouveau czyli secesyjnym.  Popularny kształt Dainty został stworzony przez jednego z zatrudnionych artystów o nazwisku Rowland Morris. Naczynia o delikatnym kształt zostały zarejestrowane i wprowadzone na rynek. Kształt ten stał się bardzo popularny, zwłaszcza w USA po II Wojnie Światowej i był produkowany aż do zamknięcia fabryki 70 lat później.
W 1898 roku rozszerzono asortyment o produkcję ceramiki.
W 1899 roku spółka w wywiadzie dla magazynu „The Artist”, chwaliła się, że zatrudnia obecnie 200 artystek i kilkudziesięciu projektantów , plus pracowników produkcyjnych.
    W 1905 roku Walter Slater zastąpił Fredericka Rheada na stanowisku dyrektora artystycznego.
Slater wcześniej pracował dla Derby, Minton i Doulton. Największy wkład Slatera w firmę polegał na nowych dekoracjach dla wykwintnej porcelany, wzorach Art Deco, ozdobnych naczyniach ceramicznych i szerokiej gamie wyrobów luster ware. Percy zatrudnił też szereg innych artystów m.in. Hildę Cowham i Mabel Lucie Attwell, które pracowały przy zdobieniu wyrobów dziecięcych.

Hilda Cowham zaprojektowała serię porcelany dziecięcej o nazwie Playtime. Projekt ten charakteryzował się prostymi zdobieniami, które przedstawiały dzieci podczas zabawy i codziennych czynności. W 1927 roku powstała druga seria dziecięcych wzorów a w 1928 roku serwis do herbaty z motywami morskimi. Charakteryzowała się też innowacyjnym kształtem. Np. czajnik był w kształcie namiotu kąpielowego, cukiernica miała kształt wiaderka do zabawy w piasku a mlecznik odwróconą, morską muszlą z uchwytem w kształcie wodorostów.

Druga znana ilustratorka – Mabel Lucie Attwell została zatrudniona przez Shelleys w 1926 roku.. Jej pierwsze sześć projektów przedstawiało sceny z udziałem dzieci, zwierząt i małych zielonych elfów w zielonych garniturach – nazywano je „Boo Boos”. Attwell pod koniec lat 20-tych zaprojektowała także zestaw do herbaty, czajniczek miał kształt domku dla grzybów, cukiernica była grzybem z odciętą górną częścią, a dzbanek na mleko był zielonym Boo Boo w nieśmiałej, salutującej pozie.  
Reakcja na te projekty była bardzo pozytywna i entuzjastyczna, a gazeta "Pottery Gazette" napisała, że ​​są to „prawdziwie nieodparta gama artykułów dziecięcych, całkowicie wyprzedzająca to, co zwykle oferowano do sprzedaży”. Klienci również je polubili, ponieważ sprzedawały się bardzo dobrze.  Reakcja na te projekty była entuzjastyczna, a gazeta Pottery Gazette napisała, że ​​jest to „prawdziwie nieodparta gama artykułów dziecięcych, całkowicie wyprzedzająca to, co zwykle stawiano przed handlem”. Kupująca publiczność również musiała je polubić, ponieważ sprzedawały się bardzo dobrze. W późniejszym czasie Attwell zaprojektowała  zestaw dziecięcych figurek, wszystkie miały swoje nazwy. Powstała również seria małych elfów w różnych pozach. Attwell kontynuowała projektowanie, a jej wcześniejsze projekty były nadal produkowane aż do lat 60-tych.

    W 1910 została zmieniona nazwa handlowa używana na porcelanie z Foley China na Shelley China. Nowy znak handlowy to nazwa Shelley, zawarta w kształcie tarczy. Przez kilka początkowych lat dołączany był także napis „Late Foley”. Stało się tak z powodu tego iż Percy Shelley postanowił zarejestrować nazwę „Foley” jako nazwę handlową, gdyż porcelana była nadal oznaczana sygnaturą jako Foley China. Inna firma, która również używała nazwy „Foley” na swojej sygnaturze, sprzeciwiła się, co doprowadziło do sprawy sądowej, w której osądzono, że  Shelley nie może mieć wyłącznego roszczenia do używania tej nazwy ponieważ jest to nazwa administracyjna okręgu. Po przegranej rozprawie Pearcy postanowił zmienić nazwę swoich wyrobów na „Shelley”, która stała się oficjalna w 1925 roku.  Po przegranej rozprawie Pearcy wydał następujące oświadczenie co do zmiany nazwy handlowej na "Shelley": 

"Światowa reputacja porcelany „Foley” spowodowała wiele tanich imitacji, a w przyszłości, aby chronić społeczeństwo przed oszukaniem, prawdziwa i autentyczna porcelana „Foley” będzie od teraz oznaczana znakiem „Shelley”. Znak ten, jest znakiem towarowym, który jest gwarancją najwyższej doskonałości."

W latach 1910-1916 umieszczano dodatkowy napis na sygnaturze "Late Foley" aby przyzwyczajać klientów do nowej nazwy ale ze starą w  doskonałej jakości porcelany.

    W 1913 roku do firmy dołączyli synowie Percy'ego Shelley - Percy Norman oraz bliźniacy Kenneth Jake i Vincent Bob. Co prawda niedługo opuścili ją i wstąpili w szeregi armii brytyjskiej podczas I
Wojny Światowej. Synowie Pearcy'ego byli znani i rozpoznawani pod swoimi drugimi imionami: Norman, Jake i Bob. W późniejszym czasie doczekali się kształtów porcelany, które nazwano ich imionami.
W 1918 roku dwaj synowie Percy'ego - Percy Norman i Vincent Bob ponownie wrócili do firmy. Pearcy Norman ponownie przejął kontrolę nad produkcją, a Vincent Bob przejął zarządzania magazynem i kontrolę zapasów.
W 1919 roku trzeci syn, Kenneth Jack, po ukończeniu uniwersytetu dołączył do firmy i zajął się zarządzaniem finansami. Do firmy dołączył też Eric Slater - syn dyrektora artystycznego Walter'a Slater'a, aby pracować nad projektowaniem ze swoim ojcem. Ich dużym sukcesem się seria Harmony Ware.
W 1920 roku znowu rozbudowano firmę, tym razem w postaci nowego biurowca ( trzy piętrowego) i salonu wystawowego przy fabryce. Nowy budynek mieścił się naprzeciwko ulicy King Street.
Lata 1920-1930 będące okresem Art Deco były latami, w których nastąpił szczytowy rozwój firmy oraz popularności ich wyrobów. W tym czasie Shelleys inwestowało też ogromne kwoty w reklamę. Zatrudniła w tym celu firmę o nazwie Smedleys Advertising Services Ltd. Smedleys byli futurystyczni w sposobie, w jaki promowali swoich klientów. Zamieszczali reklamy w katalogach, czasopismach, gazetach, a nawet w kinach. To działania pomogły utrwalić renomę nazwiska Shelley w pamięci wszystkich.

1925 - 1965
Shelleys
Shelley Potteries Ltd

    W 1925 roku nazwa firmy została zmieniona na Shelleys a w 1929 roku na Shelley Potteries Ltd. i
stała się spółką z ograniczoną odpowiedzialnością.
W 1930 roku Eric Slater zaprojektował kształt Vogue.
W 1932 roku Percy Shelley przeszedł na emeryturę. Rok później w 1933 roku zmarł jeden z jego synów Kenneth Jack oraz poprzedni dyrektor artystyczny Frederick Alfred Rhead.
W 1937 roku zmarł Percy Shelley, następnie na emeryturę przeszedł Walter Slater i wkrótce potem zmarł. Eric Slater zastąpił swojego ojca na stanowisku dyrektora artystycznego.
    W 1938 roku z powodu II Wojny Światowej fabryka ceramiki Shelley została zamknięta i już nigdy nie została ponownie otwarta.
W 1941 roku został ogłoszony Rządowy „Schemat Koncentracji”, który wprowadził regulacje, na mocy których większe firmy były formowane w przedsiębiorstwa, do których przyłączone były mniejsze. W ten sposób następowała koncentracja produkcji. Firma Shelley z fabryką porcelany pozostała otwarta, ze względu na silną działalność eksportową. Przejęli również produkcję z mniejszej firmy Jackson & Gosling, której budynki fabryki Grosvenor Works znajdowały się obok zabudowań Shelley China. Do produkcji dopuszczona była tylko porcelana do użytku domowego w postaci białych wyrobów, wyroby z dekoracją można było produkować tylko do sprzedaży eksportowej.

    W roku 1946 zmarł Vincent Bob Shelley. Shelley zaprzestało produkcji wyrobów ceramicznych. Dwaj synowie Vincenta Boba - Alan i Donald, dołączyli do firmy jako dyrektor sprzedaży i dyrektor techniczny. Donald skupiał się przede wszystkim na opracowaniu pieców elektrycznych, które zastąpiłyby piece butelkowe opalane węglem. Pod koniec wojny Shelleys produkował bardzo wysokiej jakości porcelanę kostną na eksport, a jej reputacja za granicą ciągle rosła. W latach pięćdziesiątych ogromne ilości porcelany kostnej w niezliczonych wzorach były produkowane na eksport a krajowa produkcja zaczęła ponownie rosnąć po zniesieniu ograniczeń wojennych w 1952 roku
    W 1956 roku została utworzona spółka córka - Shelley Electric Furnaces Ltd. Jej zadaniem było zajmowanie się produkcją „Top Hat”, opracowanych przez Donalda Shelley, Piece nie tylko miały służyć fabryce Shelley ale także były sprzedawane innych firmom garncarskim. W 1957 roku został zdemontowany i rozebrany ostatni z pieców butelkowych w Shelleys. Od tej pory wypalanie porcelany odbywało się tylko w piecach elektrycznych.
    Lata 1950 -1960 to kolejny szczyt popularności oraz wzmożonej aktywności firmy. Jednakże pod koniec lat 50-tych przemysł garncarski zaczął przechodzić modernizację. Zaczęto produkować bardzo duże ilości taniej porcelany oraz następowała konsolidacja małych firmy w większe jak np Allied English Potteries.

1965 - 1966
Shelley China Ltd.

    W maju 1965 roku zmieniono nazwę z Shelley Potteries Ltd. na Shelley China Ltd., aby dokładniej odzwierciedlać działalność firmy jako producenta szlachetnej porcelany. Shelley China produkowała bardzo wysokiej jakości porcelanę kostną ale miało to też odzwierciedlenie w cenie, mianowicie była droga. A tymczasem rynek zalewała tania, niskiej jakości porcelana. Shelley straciła wiodący udział w rynku, a dogonienie konglomeratów było praktycznie niemożliwe.
W maju 1966 roku zmarł Pearcy Norman Shelley a rodzina Shelley przestała kontrolować biznes.

1966 - 1971
Richmond China - Allied English Potteries

    W sierpniu 1966 roku kapitał zakładowy Shelley China Ltd. został przejęty przez konglomerat Allied English Potteries a fabryka The Foley China przemianowana na Montrose Works oraz zaczęto jej używać do produkcji porcelany z przejętej wcześniej marki porcelany kostnej Royal Albert. Produkcja porcelany z Shelley China była przez jakiś czas jeszcze kontynuowana aż do zrealizowania wszystkich zaległych zamówień a sprzedawano ją z oznaczeniem w sygnaturze Richmond China.

1971
Pearson Group Doulton & Co.

    W 1971 roku Allied English Potteries stała się spółką zależną Royal Doulton Group, porcelana pochodząca z Shelley - Richmond (kształty, wzory) zostały wcielone do marki Royal Albert i od tego czasu produkowane z jej sygnaturą.

2005

Spółkę i wszystkie zależne od niej spółki nabyła grupa Waterford - Wedgwood.

2015

Grupa Waterford - Wedgwood stała się własnością Fiscars Group.

Artykuł powstał przy pomocy materiałów ze stron: The Potteries, Shelley Group, „Shelley Potteries” Chris Watkins, William Harvey, Robert Senf, Wikipedia, "History of the Staffordshire Potteries" Simeon Shaw.