Villeroy & Boch - historia

 Villeroy & Boch

François Boch

W 1700 roku urodził się François Boch.
W 1737 roku urodził się jeden z jego synów Pierre-Joseph Boch.
W 1748 roku François Boch otworzył manufakturę kul armatnich w wiosce Audun-le-Tiche w Księstwie Lotaryngii. Interes szedł na tyle dobrze, że zainwestował w pracownię garncarską. A że lubił eksperymentować, udało mu się uzyskać świetnej jakości ceramikę. Rozpoczął więc produkcję ceramicznej zastawy stołowej  Jego produkty były bardzo dobrej jakości więc bardzo szybko odniósł na rynku. Do firmy dołączyło jego trzech synów.
W 1754 roku zmarł François Boch.

W 1766 roku Boch otrzymał licencję od austriackiej cesarzowej Marii Teresy, aby zbudować nową fabrykę w Septfontaines w Luksemburgu, nazwaną "Imperial and Royal Manufactory " opatrzoną cesarskim herbem.
W 1767 roku wraz ze swoimi braćmi założył firmę Jean-François Boch et Frères i otworzył drugą fabrykę w Septfontaines (Seven Springs). Znaczna część fabryki została zniszczona w 1794 roku przez wojska rewolucji francuskiej. Po zakończeniu rewolucji (1899) w ciągu kilku lat, najmłodszy syn Pierre-Joseph Boch, wrócił i przebudował fabrykę. 
W 1782 roku urodził się syn Pierre'a-Joseph'a - Jean-François Boch

W 1809 roku Pierre-Joseph Boch kupił dawne opactwo benedyktynów w Mettlach nad rzeką Saarą, gdzie stworzył bardzo nowoczesny i silnie zmechanizowany system produkcji zastawy stołowej.
Wiele maszyn z wyposażenia fabryki zostało zaprojektowanych przez samego Bocha, a jego wynalazki zapoczątkowały nową erę, ponieważ ręczna produkcja ceramiki miała zostać zastąpiona produkcją przemysłową. Barokowy budynek jest do dzisiaj siedzibą firmy Villeroy & Boch.
W tym samym roku czyli 1809 urodził mu się syn -Eugen Boch (od 15 maja 1892 roku von Boch)
W 1812 roku z wdzięczności dla pracowników, którzy pomogli mu odbudować swoją firmę - czasem bez wynagrodzenia - ustanowił wczesny program ubezpieczeniowy, który nazwał Antonius Guild, od św Antoniego, patrona garncarzy. Zawierał on ubezpieczenia rentowe, ubezpieczenia zdrowotne i fundusz emerytalny, a nawet pochówku z ubezpieczenia. Antonius Guild ostatecznie stał się wzorem dla programów socjalnych zainaugurowanych przez kanclerza Niemiec Otto von Bismarcka pod koniec XIX wieku.
Jean-François Boch, syn Pierre-Josepha, wynalazł techniki, które zrewolucjonizowały produkcję ceramiki. Zbudował state-of-the-art w opuszczonej fabryce opactwa, które nabył w miejscowości Mettlach. Skorzystał z energii wodnej dostarczonej z pobliskiego potoku. Co ważniejsze, wymyślił pirometr, który umożliwił jego rzemieślnikom regulację temperatury w piecu.
W 1818 roku zmarł Pierre-Joseph Boch.
W 1824 roku Jean-François Boch założył pracownię miedziorytu i grawerowania w Mettlach. Metoda pozwoliła zarówno na masową produkcję detali ceramicznych, ale także graficzne wzory na ceramice, która wcześniej musiała być malowana ręcznie. 
W 1829 roku w fabryce Boch w Mettlach opracowano nowy rodzaj ceramiki. Ten nowy materiał miał jasny biały kolor i był wyjątkowo mocny, dzięki czemu bardzo przypominał porcelanę i dlatego nazywano go „porcelanową kamionką” (porcelain stoneware).

Nicolas Villeroy

W 1759 roku 14 maja w mieście garnizonowym Trois-Évêchés, urodził sie Nicollas Villeroy.
W 1786 roku poślubił Therese Bocking (1764-1842)

Około 1789 roku połączył siły z Jeanem Thibault, aby produkować ceramikę we Frauenberg. W tym samym roku 15 września, urodził sie jego syn Charles Ambroise Villeroy (przyszły ojciec Octavie), oprócz tego para miała drugiego syna Louisa Villeroya (brak danych o dacie urodzin, śmierci, potomkach, być może zmarł w dzieciństwie)

W 1797 roku  Nicolas Villeroy odkupił udziały swojego wspólnika.

W 1798 roku Nicolas Villeroy kupił fabrykę fajansu w Wallerfangen, zaledwie kilka mil od Bocha w Mettlach. Villeroy osiągnął wielki sukcesu poprzez przyciągnięcie najzdolniejszych specjalistów ceramiki do jego firmy, w tym z ekspertami angielskimi, których znalazł uwięzionych wśród jeńców wojennych obozów Napoleona. Villeroy był tak innowacyjny jak Boch: miał wprowadzone piece węglowe, nawet wcześniej niż miał Boch, a także eksperymentował z drukowaniem wzorów miedziorytu.
W 1817 roku ustanowił wczesny program ubezpieczeniowy dla swoich pracowników, wzorowany na programie Bocha "Antonius Guild".
W 1823 roku jego syn Charles Ambroise poślubił Marie Sophie Elisabeth de RENAULD (jej matka pochodziła z rodu De Galhau) (1797-1884). Para doczekała się piątki dzieci:
W 1823 roku urodziła się jego wnuczka Octavie Villeroy.

Villeroy & Boch 

W 1836 roku, w obliczu rosnącej konkurencji ze strony angielskich producentów porcelany Boch i Villeroy połączyli swoje firmy w jedną pod nazwą "Villeroy & Boch Ceramic Works, umowę podpisano we Fremersdorfie.
W 1842 roku ślub wzięli Eugen Boch (syn Jean-Francois) i Octavie Villeroy (wnuczka Nicolas'a Villeroy'a), para doczekała sie 7 dzieci.
W 1843 roku firma otworzyła hutę szkła Cristallerie w Wadgassen, fabryki, która do dziś dostarcza produkty uzupełniające asortyment zastawy stołowej. W tym samym roku urodził się ich pierworodny syn René von Boch-Galhau
W 1843 roku 28 grudnia zmarł Nicollas Villeroy. Wcześniej 9 lipca tego samego roku zmarł jego syn
Charles Ambroise Villeroy.
Do roku 1850 rozpoczęto produkcję pełnej gamy wysokiej jakości porcelany kostnej i ceramiki parian przypominającej marmur.
W 1852 roku opracowano nowy rodzaj płytek podłogowych, które były szczególnie atrakcyjne i wytrzymałe.
W 1858 roku zmarł Jean-François Boch.
W 1879 roku firma przejęła fabrykę w Merzig nad rzeką Saar, która produkowała elementy z terakoty.
W 1880 roku urodziła się córka René von Boch-Galhau - Martha von Boch-Galhau, w przyszłości żona kanclerza Franza von Papena.
W 1892 roku 15 maja w Gdańsku Eugene Boch został odznaczony za swoją pracę dla całego przemysłu ceramicznego i za swoje wysiłki w zapewnianiu i wspieraniu instytucji socjalnych dla pracowników i ich rodzin. Został Tajnym Radnym ds. Handlu i wyniesiony na parostwo, dzięki czemu mógł nosić nazwisko von Boch. Po Nicolasie Adolphe de Galhau, wnuku Nicolasa Villeroya i mężu Sophie Villeroy, odziedziczył jego majątek, w tym posiadłości w Wallerfangen (zamek Galhau) i Linslerhof z zastrzeżeniem, że nazwisko Galhau będzie używane w przyszłości. I tak  nazwisko rodowe jego syna René von Boch według pruskiego nazwiska i herbu z dyplomem z 14 września. 1907 zmieniło się z Wilhelmshöhe na Boch-Galhau, a rodzina Villeroy przyjęła nazwę Villeroy de Galhau. Zmiana nazwiska nie dotknęła dwóch braci René von Boch, Edmunda von Bocha (1845-1931) i Alfreda von Bocha (1860-1943).
W 1898 roku zmarł Eugen von Boch.
W 1899 roku (pół roku po mężu) zmarła Octavie Von Boch ( z domu Villeroy)
W 1902 roku Villeroy & Boch wprowadziła nową koncepcję konstrukcji pieca. Po pierwsze, nowe piece ogrzewane gazem zamiast węgla. Po drugie, kilka pieców zostało połączonych, tworząc tak zwany "piec tunelowy?. Materiały przenoszono po torach przez szereg pieców. Konstrukcja obniża koszty energii. Technologia ta była tak wyrafinowana, że pozostała w użyciu aż do 1980 roku.
W 1908 roku zmarł Rene von Boch-Galhau. W tym czasie firma miała 9 działających fabryk w Europie.
W 1912 roku fabryka w miejscowości Czarny Las Schramberg została zamknięta. 
W 1917 roku w czasie wojny, na froncie wschodnim zginął Roger von Boch.
W 1918 roku Villeroy & Boch oddał do Francji w ramach kapitulacji dwie fabryki firmy. Wallerfangen i Mettlach miały dostęp do ważnych rynków niemieckich, podczas gdy te francuskie były jak dotąd stosunkowo słabo rozwinięte. Inne fabryki zostały przejęte przez Polskę i kraje bałtyckie - tylko dwie pozostały w granicach Niemiec. W ciągu dwóch lat, jednak firma zbudowała i rozpoczęła działalność w nowych obiektach w Bonn i Wrocławiu.  
W 1921 roku, w siedzibie firmy i zakładzie kamionki w Mettlach wybuchł pożar.
W 1930 roku fabryka w Dreźnie została zmuszona zamknięcia przez kilka miesięcy z powodu Wielkiego Kryzysu.
W 1931 roku Fabryki w Bonn i Wallerfangen zostały zamknięte.
Sama wojna była katastrofalna dla firmy. Jej fabryki we wschodnich Niemczech zostały zniszczone całkowicie od alianckich nalotów lub zdemontowane i przewiezione do ZSRR przez rosyjskie siły okupacyjne. Pod koniec 1940 roku firma wznowiła produkcję trzech linii: kafelki, naczynia i łazienki. Powstały pierwsze obiekty w Argentynie i Kanadzie. Villeroy & Boch udało się pomyślnie rozpocząć ekspansję na rynki zagraniczne, w szczególności na Daleki Wschód i Amerykę Północną.
W 1976 roku Villeroy & Boch kupił tradycyjną fabrykę porcelany Heinrich w Selb.
W maju 1987 roku, Villeroy & Boch został przekształcony z firmy komandytowej w spółkę akcyjną.
W 1990 roku firma weszła na giełdę we Frankfurcie.
 
Artykuł powstał przy pomocy materiałów ze stron:  
Porcelain Marks & More  
Weranda 
Salon-Porcelany.pl
Wikipedia.de